بررسی اثرات دور و زمان های سانتریفیوژ و زمان فریز کردن بر مقدار میکروپارتیکل تولیدشده از فرآورده کنسانتره پلاکتی

سابقه و هدف: روش اصلی جداسازی میکروپارتیکل‌های پلاکتی(PMP) بر اساس دور سانتریفیوژ و زمان می‌باشد. با توجه به هزینه ‌بالای تعیین تعداد PMP از طریق میکرو‌ذرات (micro-bead) و هم‌چنین ضرورت استفاده از دستگاهی پرهزینه مانند فلوسایتومتر، به نظر می‌رسد تعیین غلظت PMP به روش برادفورد روشی ارزان، سریع و به‌صرفه می‌باشد. بنابراین در این مطالعه تاثیر فاکتورهای دور و زمان‌های مختلف سانتریفیوژ و زمان فریز کردن بر غلظت میکروپارتیکل‌های کیسه‌های پلاکتی کنسانتره بررسی شد. مواد و روش‌ها: دو دور متفاوت سانتریفیوژ برای جداسازی میکروپارتیکل‌ها بررسی شد. برای تهیه پلاسمای غنی از پلاکت، در پروتکل اول، کیسه پلاکتی در g 1500 به مدت 15min و در پروتکل دوم، در g 5000 با همان زمان سانتریفیوژ گردید. برای بررسی اثر زمان، جداسازی میکروپارتیکل‌ها در g 16000 به مدت 20 min و 2 min انجام گردید. به منظور بررسی غلظت PMP از روش برادفورد استفاده شد. برای بررسی اثر فریز شدن بعد از تهیه PRP در g300 به مدت 20 min، لوله‌ها در c˚80- فریز شدند. تعیین هویت میکروپارتیکل‌ها توسط آنالیز فلوسیتومتری انجام شد. یافته‌ها: غلظت PMP در پلاسمای غنی از پلاکت حاصل از دور سانتریفیوژ g 1500 غلظت بالاتری را نشان داد  (05/0p value≤). غلظتPMP بین زمان‌های2 min و 20 min  سانتریفیوژ تفاوت معناداری نشان نداد (05/0p value≥). در بررسی اثر فریز شدن نشان داده شد که تولید PMP نسبت به روز اول در تمام روزها افزایش معنی‌دار یافته بود. میکروپارتیکل‌ها دارای مارکر CD41 بودند که بیانگر منشا پلاکتی آن‌هاست. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کاهش دور سانتریفیوژ منجر به تولید مقادیر بیش‌تری میکروپارتیکل می‌گردد. ولی افزایش زمان جداسازی در مرحله دوم اثر معناداری بر مقدار PMP جداشده نداشت. هم‌چنین با استفاده از فریز می‌توان به مقادیر بیش‌تری PMP دست یافت